Mevrouw Bloemen (93) uit Utrecht zoekt vrijwilliger die altijd langs kwam voor een kopje koffie: 'Ik voel mij zo eenzaam'.

Mevrouw Bloemen (93) heeft meer dan zeventig jaar op de Croeselaan in Utrecht gewoond. Elke week werd mevrouw Bloemen bezocht door een vrijwilliger. Toen mevrouw Bloemen onverwachts naar een verzorgingshuis verhuisde, had ze geen kans om de vrijwilliger hiervan op de hoogte te stellen. Nu is de 93-jarige vrouw op zoek naar de vrijwilliger.

Dat deelt mevrouw Bloemen vanuit haar appartement in verzorgingshuis Vecht en IJsel in Transwijk, Utrecht. Ze woont er sinds september, maar het voelt nog niet helemaal als haar eigen plek. Er hangen nog geen schilderijen aan de muur en de klok doet het ook niet. Boven de televisie staat wel een foto van haar overleden man. Op de vensterbank staan veel bloemen, samen met een foto van het kerstdiner van het verzorgingshuis van vorig jaar.

“Ik voel mij zo eenzaam,” zegt ze, zichtbaar en aangedaan. Na het overlijden van haar man, enkele jaren geleden, bleef ze alleen achter in hun huis aan de Croeselaan. Ze heeft geen kinderen en ook geen andere familieleden die haar nog ondersteunen. Ze woonde daar meer dan zeventig jaar en kwam regelmatig in contact met de buurtbewoners voor een praatje.

Oproep

Bijna twee jaar geleden plaatste mevrouw Bloemen een oproep via de Servicelijn van Radio M Utrecht. “Ik vroeg of er iemand beschikbaar was om een kopje koffie mee te drinken,” zegt ze.

“Ik ben zo eenzaam. En ik heb niemand meer, geen familie, geen neven of nichten.
Ik ben zelf ook al op leeftijd. Alles is weggevallen: vrienden, kennissen, noem maar op,” zegt ze, terwijl haar ogen zich vullen met tranen.

Mevrouw Bloemen zit op een beige stoel en kijkt naar de televisie. Ze heeft zojuist haar kopje koffie leeggedronken en wacht nu tot ze rond 16.30 uur opgehaald wordt voor het diner. Elke avond eet ze samen met andere bewoners van het verzorgingshuis in de eetzaal. Ze leest dagelijks de Telegraaf en heeft de televisie vaak aan staan. Buiten de dagelijkse routines heeft mevrouw Bloemen weinig sociaal contact met anderen.

Gezellig kletsen, een kopje koffie en niks meer

Een paar jaar geleden hoorde een vrouw de oproep bij de Servicelijn en stelde haar man voor om eens bij mevrouw Bloemen op bezoek te gaan, vertelt de 93-jarige. Hij deed dat. De eerste keer dat de man langskwam, bracht hij oliebollen mee. Ze schat dat dit eind 2023 was.

Hij beloofde haar toen: “Ik kom nog wel een keer terug om u gezelschap te houden.” Wat erop volgde, was dat hij haar om de week op de Croeselaan kwam bezoeken. “Gewoon even gezellig kletsen en een kopje koffie drinken. Daarna ging hij weer weg, en dat was het. We maakten geen afspraken en wisselden geen telefoonnummers uit. Hij kwam gewoon telkens weer langs.”

Opeens was mevrouw Bloemen niet meer in staat om zelfstandig op de Croeselaan te blijven wonen. Haar zorgbehoefte was sterk toegenomen. Mevrouw Bloemen onderging verschillende operaties aan haar bloedvaten en had daardoor de zorg nodig die alleen in een verzorgingstehuis geboden kon worden. “Het was verschrikkelijk om daar weg te gaan. Het was echt heel moeilijk,” zegt ze, wederom zichtbaar aangedaan. “Maar je moet her loslaten, er is niets aan te doen.”

Ze kon hem niks laten weten

Sinds haar verhuizing voelt ze zich nog meer alleen. De vrijwilliger komt niet meer langs. Ze had geen kans om hem te informeren over haar verhuizing. “Het huis is bijna leeg, dus misschien denkt hij wel: zij is vast overleden,” zegt mevrouw Bloemen. Nu is ze op zoek naar de man.

Het enige probleem is dat mevrouw Bloemen zich niet meer goed herinnert hoe de man eruitziet. Ze herinnert zich ook niet zijn naam of wat voor werk hij deed. “Volgens mij woonde hij in Nieuwegein en was hij getrouwd.” Ze herinnert zich nog dat hij niet kaal is, van fietsen houdt en een normaal postuur heeft. Verder blijft het bij die vage details.

Ze zou het heel fijn vinden om weer eens een kop koffie met hem te drinken. Ze hoopt de vrijwilliger te kunnen bereiken en hem te vragen: “Ik ben nu in Transwijk, zou je weer langs willen komen?” Mevrouw Bloemen lacht en zegt: “Het voelt een beetje als een aflevering van Opsporing Verzocht. Ik hoop hem echt te vinden.”

Lees hier ander actueel nieuws!